Wanneer
een man en een vrouw een kind krijgen, zonder dat zij getrouwd zijn of een
geregistreerd partnerschap hebben, is de vader niet automatisch juridisch vader
van het kind. Om ervoor te zorgen dat de vader ook juridisch vader is en op
grond daarvan dus rechten en plichten verkrijgt, moet de vader het kind
erkennen. Ouders kunnen dat samen makkelijk regelen door dit aan te geven bij
de burgerlijke stand. Wat nu als één van de twee niet wil dat het kind erkend
wordt door de vader? Dan kan er natuurlijk een procedure gestart worden.
Meestal is het de vader die een dergelijke procedure start. Wanneer de relatie
is beëindigd en de verhouding tussen vader en moeder niet goed loopt, dan zie je
vaak dat vader de rechtbank vraagt om toestemming om het kind te erkennen en
vaak ook om vast te stellen dat ook hij belast wordt met het gezag over het
kind.

Toch
is dit niet altijd zo. In een uitspraak die gewezen is door de rechtbank
Amsterdam op 13 januari van dit jaar, vroeg de moeder de rechtbank om vast te
stellen dat de vader, de vader van het kind is. Uit de uitspraak blijkt naar
mijn mening wel dat de moeder meerdere belangen had, dan het enkele belang dat
het vaderschap juridisch wordt vastgesteld.

Wat
speelde er? Vader en moeder hadden een kortstondige relatie gehad. Moeder
verbleef in Nederland maar komt uit een ander land. Moeder blijkt zwanger te
zijn. Vader geeft aan dat hij het kind niet wil. Hij voelt zich er door moeder
ingeluisd. Zij zou immers anticonceptie gebruiken. Hij wil dan ook dat moeder
het kind weg laat halen. Moeder doet dat niet. Vader geeft aan niets met moeder
en het kind te maken te willen hebben.

Moeder
vertrekt vervolgens naar een ander land. Het kind wordt daar geboren. Na een
paar jaar komt ze terug naar Nederland. Zij beschikt in Nederland niet over een
geldige verblijfstitel. Ze staat ook niet ingeschreven. Moeder start een
procedure en vraagt de rechtbank om vast te stellen dat vader de vader is van
het kind. Ook vraagt zij om vast te stellen dat de vader alimentatie moet
betalen. Dit zijn natuurlijk legitieme verzoeken. Beide verzoeken zijn ook
toegewezen. Immers, zo stelt de rechtbank, er zijn geen omstandigheden die zich
verzetten tegen de vaststelling van het vaderschap. De rechtbank is van mening
dat het in het belang van het kind is om de juridische situatie in
overeenstemming te brengen met de feitelijke waardoor het kind dus twee
juridische ouders zal hebben.

Buiten
de familierechtelijke aspecten en het feit dat het kind nu een juridische vader
heeft, die zij overigens niet ziet, en de vader alimentatie moet betalen aan
moeder, heeft deze uitspraak veel meer gevolgen. Op het moment dat het
vaderschap wordt vastgesteld verkrijgt het kind door die vaststelling ook de
Nederlandse nationaliteit. Moeder heeft niet de Nederlandse nationaliteit.
Moeder heeft ook geen verblijfsvergunning. Op grond van een uitspraak van het
Europese Hof, heeft moeder op het moment dat het kind Nederlander is, ook het
recht om in Nederland te verblijven. Het Europese Hof heeft eerder in een
Belgische zaak (Ruiz Zambrano) namelijk het volgende bepaald. In die situatie
hadden de kinderen de Belgische nationaliteit en de ouders niet. De ouders
hadden geen geldige verblijfstitel en werden uitgezet. Het Europese Hof heeft
toen aangegeven dat dit in strijd is met het Europese recht. De kinderen, die
de Belgische nationaliteit hebben, zijn immers EU-burger. Zij hebben op grond
daarvan bepaalde rechten. Wanneer de ouders uitgezet worden, zullen de kinderen
de ouders volgen. De kinderen kunnen immers niet alleen in België blijven. Dat
betekent dat de kinderen hun EU-burgerschap niet kunnen uitoefenen. Op de
rechten die daaruit voortvloeien, kunnen zij geen beroep doen. Dat is in strijd
met het EU-recht. Op die grond mogen de ouders dan ook in België verblijven.

In
deze zaak zal hetzelfde opgaan. Doordat het kind Nederlander wordt, kunnen
moeder en kind samen in Nederland blijven. 
Wellicht
is dat voor moeder (ook) een reden geweest om te procedure tegen vader te starten.
Zij vangt zo twee vliegen in één klap.